Kendini kandırmanın önemini bildiğinden,
Güleryüzünü
Ve saçılasıca umutlarını hiç bırakmamış bir kenara.
Ancak zamanı gelip de
Boş bir park bulduğunda;
Güneşin boyadığı yaprakları kızıla,
Oturmuş
Gözlüklerini indirmiş suratına
Ve tüm biriktirdiklerini başlamış ağlamaya.
Islanmış ağaçlar
Ve yapraklar ıslanmış usulca.
Öyle içten sırılsıklam olunca ortalık
Dayanamamış,
Ağaçların kabukları kabarmış
Ayrılmışlar gövdelerinden; hüzünden
Gözyaşlarına yapışıp akmışlar sokaklara.
Kuru bir kente böyle bırakmış hüznünü işte;
Pembe bir göl ile.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder