Hiçlikte yüzüyoruz.
Salınıyor solungaçlarımız;
denizin parıltıları...
Bir boşluktayız, varlıkla yokluk arasında.
Dalgalarda sayısız damlalar var,
tadına bakmadığım yansımalar ;
hissetmeyi yasakladığım hislerdir kendileri.
Söze dökersem dünya kavrulacak.
O yüzden kararınca gece,
çıkarıp kusuyorum ortalığa.
Hepsini boğ, kes, parçala, fırlat,
Isıt,
ama ısıt şu geceyi...
kusmuklarınla...
Dünya da dönüyor dostlarım,
kaf amlarımız da.
Üzgünüz beraberce;
insan olmanın iğrençliğine,
Olmanın utancıyla...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder