Acının ve hüznün
Döllerinden
Masumca
Doğuyor
Öfke.
Günlerin sonunda güneş batmıyor, kaymıyor, kaçmıyor,
Biz dönüp gidiyoruz
Ama yüzümüz ona bakakalıyor her akşamın başında.
Önce yanmış
Sonra sönmüş ve yeşillenmiş bir dünyadasın unutma
Ve gittikçe kuruyup toza döneceksin sonunda.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder