Hayat sanırım koca bir umut, hayal ve azim etme işi diye düşündü. Yatağında gerindi. Uzanıp yorganı biraz çekti, altından çıkan kağıtların arasında kalemini ve defterini aldı. Biraz dikleşerek, olduğu yerde birşeyler yazmaya başladı.
Hayatı olması gerektiği gibiydi aslında. Yatağında bir adama yer yoktu.
Ve yatağında bunca sözcüğü, bunca kalabalığı taşıyabilecek bir adam yoktu.
Sabahın karanlığını, kuşların uyanışını, alacakaranlığı, ışığın tam öncesini, huzurla, en kendisi gibi dinledi.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder