ah!

ah ölü zımba,

nasıl kederlere basmıştı gözlerimiz

nasıl unutmuştuk sevmeyi

nasıl değişmişti sevişmelerimiz

hatırlar mısın?

ah ulu zımba,

ciğerlerimiz korkusuz siperler

döl yollarımız itaatsiz birer kara delikti.

zarlar 7’den başlıyor artık

ölümler birer hakaret

şimdi hangi yolda birer bira atsak

sokaklarda zafer işareti yapan çocuklar vuruluyor.

eskiden köyler yakarlardı

tavuğuyla oğlağıyla,

şimdi sek bebe kanı akıyor sokaklarda.

içim yanıyor.

kimseye diyemiyorum

kahroluyorum.

et üstüne et dolu doğu

et üstüne et kuruyor batıda

et üstü et kokuyor dünya.

silah üstü silah her para

bebe kanından mürekkep kalemler

iki göğsümü versem,

iki göğsünü verse tüm kadınlar

yetmez inadına,

kahrolsun inadına.

içimden annemi söküyorlar

içimden doğmamış bebekleri

içimden toprakları söküyorlar kökleriyle;

daha içine girmediğim toprakları.

zarlar 7’den başlıyor.

kimseye tek söz etmiyorum.

içim, yanan ormanlar.

çocuklar diriydi, diri diri öldü.

yaşarken sustuk biz,

tek sesimiz çıkmadı.

ah ulu zımba,

nasıl suçlayamam şimdi seni,

bu ahlar benim ahım,

kanları ellerimizde kurudu.